Ks. Zbigniew Paweł Maciejewski

Telefon zaufania

Jest to strategia dramowa realizowana w małych grupach (nawet parami) lub na forum całej klasy. W tym ostatnim przypadku można posłużyć się dwiema starymi słuchawkami telefonicznymi, które mogą pomóc wejść w świat fikcji.

Elementy metody

1. Grupa kreuje fikcyjną biografie osoby w kryzysie (wewnętrzne lub zewnętrzne trudności). Impulsem do tego jest fotografia albo obraz ludzkiej twarzy (można do tego wykorzystać karty "Persona"). Uczniowie "dorabiają" do niej imię i nazwisko, rodzinę, cały życiorys i sytuację w jakiej obecnie się znajduje. Można te informacje zapisywać.

2. Następnie dwie osoby wchodzą w role. Jedna wchodzi w rolę wykreowanego bohatera, druga w rolę osoby w telefonie zaufania. Sytuacja wyjściowa to rozmowa telefoniczna tych dwóch osób. Osoby improwizują szukając sposobów rozwiązania problemów.

3. Po improwizacji następuje rozmowa analizująca scenkę. W świetle przeżytego doświadczenia poszukuje się dalszych dróg rozwiązania problemu, wypracowane propozycje można przećwiczyć w kolejnej "sesji" telefonu zaufania.

Poniżej obejrzeć można przykłady kart "Persona" - można je zamówić na stronie internetowej KLANZY

Rozmiar: 16408 bajtów Rozmiar: 15601 bajtów Rozmiar: 14887 bajtów

Scenariusz zajęć

Dzielę uczestników na grupy 5-cio osobowe. Każda z nich otrzymuje kilka kart "Persona" - mają pozostać zakryte. Mówię polecenie:
Na kartach zobaczycie ludzkie twarze. To będą różne twarze - młode stare, radosne i smutne. Odkryjcie karty i przypatrzcie się im...

Daje kilka chwil na przypatrzenie się twarzom.

Teraz wybierzcie spośród nich twarz, która wydaje się wam najbardziej strapiona, przeżywająca Jakieś kłopoty, może chorobę. Będziecie nad nią pracować - resztę kart odłóżcie.

A teraz wspólnie w grupach proszę dorobić do tej twarzy życiorys. To będzie wasza fantazja, choć nie tak do końca swobodna, bo ograniczona kartą. Dajcie tej osobie imię i nazwisko, mówcie o jej zainteresowaniach, charakterze, pomyślcie jakie przeżywa kłopoty. Starajcie się mówić jak najbardziej konkretnie - daty, miejsca, ludzie. Możecie, przynajmniej niektóre rzeczy, zapisywać na kartce.

Następnie dwie osoby wchodzą w role i improwizują rozmowę. Mają na to kilka minut. Następnie wychodzą z roli i grupa analizuje rozmowę. Na kartkach otrzymuje pytania pomocnicze.

Pytania pomocnicze

do szukającego pomocy

jak się czułeś?
jak zostałeś zrozumiany?
na ile czujesz, że udzielono ci pomocy?

do udzielającego pomocy

jak się czułeś?
jak zostałeś zrozumiany?
na ile czujesz, że udzielono ci pomocy?

do obserwatorów

jak się czułeś?
jakie są twoje wrażenia?
co można by w tej rozmowie przeprowadzić inaczej?

© 2001 - ks. Zbigniew Paweł Maciejewski



[dawid]